تعریف روانشناسانه قلب

امام علی علیه السلام فرمودند:
به رگهای درونی انسان پاره‌گوشتی آویخته که شگرف‌ترین اعضای درونی اوست و آن قلب است که چیزهایی از حکمت و چیزهایی متفاوت با آن در او وجود دارد.

🔹پس اگر امیدی در آن پدید آید، طمع خوارش گرداند
🔸و اگر طمع بر آن هجوم آورد، حرص آن را تباه سازد
🔹و اگر نومیدی بر آن چیره شود، تأسف خوردن آن را از پای در آورد.
🔸اگر خشمناک شود، کینه توزی آن فزونی یابد و آرام نگیرد.
🔹اگر به خشنودی دست یابد، خویشتنداری را از یاد برد
🔸و اگر ترس آن را فرا گیرد، پرهیز کردن آن را مشغول سازد
🔹و اگر به گشایشی برسد، دچار غفلت زدگی شود
🔸و اگر مالی به دست آورد، بی نیازی آن را به سرکشی کشاند
🔹و اگر مصیبت ناگواری به آن رسد، بی صبری رسوایش کند
🔸و اگر به تهیدستی مبتلا گردد، بلاها او را مشغول سازد
🔹و اگر گرسنگی بی تابش کند، ناتوانی آن را از پای در آورد
🔸و اگر زیادی سیر شود، سیری آن را زیان رساند.
🔹پس هرگونه کندروی برای آن زیانبار و هرگونه تندروی برای آن فساد آفرین است.

نهج البلاغه، حکمت108