معمولا ، آدم ها، چهار دسته اند :

۱- زود قهر و زود آشتی میکنند (قابل تحمل)

۲- دیر قهر و دیر آشتی میکنند (تقریبا قابل تحمل)

۳- زود قهر و دیر آشتی میکنند (غیرقابل تحمل)

۴- دیر قهر و زود آشتی میکنند (قابل ستایش،  باظرفیت،  پرمحبت)

ابراهیم میثاق

در مسایل زیر دقت کنید و به متخصص روانشناسی مراجعه کنید..

🎗هیچ رابطه ی بد زناشویی با به دنیا امدن کودک خوب نمی شود.

🎗هیچ رابطه ی بد زناشویی با چاق/لاغر شدن خوب نمی شود.

🎗هیچ رابطه بد زناشویی با قطع رابطه با خانواده همسر خوب نمی شود.

🎗هیچ رابطه بد زناشویی به صرف گذر زمان و افزایش سن زوجین خوب نمی شود.

🎗هیچ رابطه بد زناشویی با تزریق ژل،بوتاکس،عمل زیبایی و ... خوب نمی شود.

 راه درمان مشکلات خانواده ، اموزش صحیح روابط زناشویی ، تغییر روش زندگی و کمک گرفتن از متخصصین این حوزه  است.

دکتر محمدرضا خدابخش

🔴 نکته تربیتی کودک

بعضی از صفت هایی که والدین، آنها را ویژگی «بچه خوب» می دانند، در واقع نشانه های افسردگی یا عزت نفس پایین هستند.

🔸انزوا، سکوت و گوشه گیری
🔸ابراز وجود نکردن
🔸بی علاقگی به ارتباط با جنس مخالف در نوجوانی
🔸داشتن احساس گناه و عذاب وجدان شدید
🔸بی علاقگی به ارتباط با همسالان
🔸وابستگی زیاد به والدین


دکتر محمدرضا خدابخش

خودسازی

تک تک اعضا و اجزای بدن شما
به هراندیشه‌ای که در سر دارید
و هر کلامی که
درباره عملکرد بدن خود بیان می‌کنید،
واکنش نشان می‌دهد.

تحقیقات نشان می‌دهد که
وقتی انسان بدن خود را می‌ستاید
و از آن قدردانی می‌کند،
تک تک سلول‌های بدنش سرزنده
و باطراوت می‌شوند
و سلول‌های مغز رشد می‌کند
و عمل هضم،
جذب و دفع بهتر انجام می‌گیرد.

وین دایر

سلامت روان

از خود واقعیمون نترسیم!

اگر با خودمون و درونمون، هرچی که هست، ارتباط برقرار کنیم اونوقت می تونیم رشد کنیم.

🌸زندگی را زندگی کنید

در زندگی
از چیزهای کوچک  هم لذت ببرید
چون ممکن است
یک روزی بر گردید و
به عقب نگاه کنید

و بفهمید آنها شادی های
بزرگی بودند


 

تصمیمات

هر آنچه در گذشته ی ما اتفاق افتاده و هر تصمیمی که گرفته ایم در زمان خودش درست بوده است.

🔺هر تصمیمی که میگیریم به صورت ناهشیار برای این است که جلوی ضربه های جدید را بگیریم و ممکن است بعدتر ها که به گذشته مان نگاه کنیم خنده مان بگیرد و به خودمان بگوییم چقدر تغییر کرده ایم و چقدر جدی گرفته بودیم !!

🔺ما میتوانیم به خودمان در گذشته مان بخندیم ، شبیه مادری که حالا وقتی به گذشته ی کودکش نگاه میکند با او میخندد و با او خاطرات تلخ و شیرینش را مرور میکند ، اما حق نداریم خودمان را سرزنش کنیم !

🔺هیچگاه برای گذشته ای که داشته اید و تصمیم هایی که گرفته اید ، آدمهایی که وارد کرده اید و آدمهایی که تمامشان کرده اید خودتان را سرزنش نکنید .

🔺به نظر من هر چه که در گذشته ی ما بوده ارزشمند است حتی اگر امروز با مرور خاطراتمان طعمِ اشتباه را حس میکنیم . این طعم یک طعم خیالی ست. اشتباهی وجود ندارد.

🔺زندگی در هر زمان در درست ترین حالت خودش ادامه دارد. طعم تلخی که حس میکنیم به این علت است که به ذات برای همه ی ما سخت است که پیش بینی هایمان درست از آب درنیاید. در واقع احساس بد به این خاطر است که نمیخواهیم قبول کنیم تصویرهایی که در ذهنمان از آدمها و موقعیت ها ساخته ایم با واقعیت منطبق نیست !

🔺ما آدمهایی هستیم که سخت میتوانیم واقعیت ها را بپذیریم ، پس سخت میتوانیم تفاوت تصویر ذهنی مان را با واقعیت بپذیریم . و اگر صبور باشیم و اجازه دهیم که با تجربیات و اتفاقاتی که رخ میدهد جلو برویم و تصمیم بگیریم ، هر بار آماده تر میشویم که تصویرهایمان از جهان و موقعیت ها حقیقی تر شوند.

🔺اگر خودمان را در گذشته مان سرزنش نکنیم روزی میرسد که با تصویرهایی از پیش تعیین شده به استقبال آدمها ، روابط و موقعیت ها نمیرویم، بلکه اجازه میدهیم آنها همانطور که هستند جلو بیایند و در ذهن ما بنشینند.

🔺با همین تغییرات کوچک اما عمیق است که دیگر از آدمها توقع نداریم شبیه تصاویر ذهنی ما باشند و با پیش بینی های عجیبمان به موقعیتهای پیش رویمان نگاه نمیکنیم .

🔺به آدمی که در گذشته بوده اید نگاه کنید. آیا میبینید که چقدر تلاش کرده ضربه نخورد ؟ آیا میبینید چقدر زیبا دوام آورده و تصمیم هایش را گرفته؟ آیا میبینید چقدر دوست داشتنی ست؟ امروز شما شاید متوجه شوید که او دچار اشتباه محاسباتی شده اما تنها با "درک امروزتان "میتوانید این مسئله را تشخیص دهید! و این درک را مدیون تصمیم هایتان در گذشته هستید!

شما واقعا زشتید یا خودزشت پندار؟!!

اختلال بدشکلی بدن (BDD=Body Dysmorphic Disorder) یک اختلال ذهنی متمایز است که در آن فرد علائمی از بیماری جسمی نشان می دهد اما علائم تنها با یک اختلال جسمی واقعی قابل توضیح نیستند.

اختلال بدشکلی بدن (BDD=Body Dysmorphic Disorder) یک اختلال ذهنی متمایز است که در آن فرد علائمی از بیماری جسمی نشان می دهد اما علائم تنها با یک اختلال جسمی واقعی قابل توضیح نیستند. ذهن افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن معمولاً درگیر تصوری از یک نقص فیزیکی یا یک نقص جزئی است که دیگران قادر به تشخیص آن نیستند. درنتیجه آن، افراد مبتلا به این اختلال خود را «زشت» تصور کرده و معمولاً از قرار گرفتن در معرض دیگران و رفتن به اجتماع خودداری کرده و یا به جراحی پلاستیک برای بهبود ظاهرشان اقدام می کنند.

اختلال بدشکلی بدن وجه اشتراکاتی با اختلالات غذایی و اختلال وسواس فکری عملی دارد. از این جهت شبیه به اختلالات غذایی است که هر دو اینها با تصویر بدن در ارتباط هستند. اما فرد دچار اختلال غذایی نگران وزن خود و شکل کلی بدنش است درحالیکه فرد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن نگران یک قسمت خاص از بدن خود می باشد.

افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی دچار افکار، ترس ها و تصاویر تکرارشونده ناراحت کننده هستند که غیر قابل کنترل اند. اضطراب ناشی از این افکار منجر به نیاز فوری به انجام بعضی اعمال و عادت ها می شود. در اختلال بدشکلی بدن درگیری فرد با نقص خود معمولاً منجر به رفتارهای عادتی و آیینی مثل نگاه کردن مداوم در آینه یا کندن پوست خود می شود. فرد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن نهایتاً آنقدر نسبت به نقص خود وسواس پیدا می کند که عملکرد اجتماعی، کاری و زندگی او به کلی مختل می شود.

اختلال بدشکلی بدن اختلالی مزمن است که به طور مساوی برای مردان و زنان پیش می آید. این اختلال معمولاً از دوران نوجوانی شروع شده و تا اوایل بزرگسالی ادامه می یابد.

مهمترین نگرانی های افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن:
نقص و مشکلات پوستی: شامل لک، جای زخم، آکنه، جوش و کبودی
مو: کم پشتی موی سر یا موی بدن
ویژگی های صورت: در اکثر موارد شامل بینی می شود اما درمورد اندازه و شکل سایر اعضای صورت نیز پیش می آید.
وزن بدن: مبتلایان به شدت نگران وزن خود و حجم عضلانی شان می شوند.
نگرانی های دیگر این افراد شامل اندازه آلت تناسلی، عضلات، سینه ها، ران ها، باسن و وجود بعضی بوهای مخصوص بدن می شود.

بعضی از علائم هشداردهنده ای که نشان می دهد فرد ممکن است دچار اختلال بدشکلی بدن باشد، عبارتند از:
درگیر شدن در رفتارهای تکرارشونده و زمان گیر مثل نگاه کردن در آینه، ور رفتن با پوست یا سعی در پنهان کردن ناحیه مشکل دار بدن
سوال کردن مداوم برای اطمینان از اینکه آن نقص قابل مشاهده یا آشکار نیست
اندازه گیری، بررسی یا لمس کردن مداوم ناحیه مشکل دار بدن
تجربه مشکلاتی در محل کار و مدرسه و روابط بخاطر عدم توانایی فرد در متوقف کردن تمرکز خود بر ناحیه مشکل دار از بدن خود
عدم تمایل به رفتن در محیط های عمومی یا احساس اضطراب در معرض دیگران
مشاوره مداوم با متخصصین پزشکی مثل جراحان پلاستیک یا پزشکان متخصص پوست برای پیدا کردن راه هایی برای بهبود ظاهر خود

علل بروز اختلال بدشکلی بدن
علت دقیق اختلال بدشکلی بدن مشخص نیست. یک تئوری عنوان می کند که این اختلال به واسطه مشکل در اندازه یا عملکرد بعضی قسمت های مغز است که اطلاعات مربوط به ظاهر را پردازش می کند. این واقعیت که اختلال بدشکلی بدن معمولاً در افرادی ایجاد می شود که اختلالات سلامت روانی دیگر مثل افسردگی حاد و اضطراب هم دارند، پایه و اساس بیولوژیکی این اختلال را تایید می کند.

عوامل دیگری که می تواند بر ایجاد یا تحریک اختلال بدشکلی بدن تاثیر داشته باشد، عبارتند از:
تجربه اتفاقات آسیب زا یا تعارضات احساسی در طول دوران کودکی
اعتمادبه نفس پایین
وجود والدین و افراد دیگری که شدیداً به ظاهر فرد انتقاد می کنند
فشار همسالان و جامعه ای که وضعیت ظاهری را مساوی با زیبایی و ارزش می داند هم می تواند بر ایجاد این اختلال در افراد تاثیر بگذارد.

تشخیص اختلال بدشکلی بدن
پنهان کاری و خجالتی که معمولاً همراه اختلال بدشکلی بدن ایجاد می شود، تشخیص آن را دشوار می کند. اکثر متخصصین توافق دارند که موارد بسیاری از این اختلال، تشخیص داده نمی شوند. افراد مبتلا به آن معمولاً خجالت کشیده و تمایلی به صحبت کردن در این رابطه با پزشک خود را ندارند. یک علامت هشدار برای پزشکان زمانی است که بیماران به طور مداوم در رابطه به حراحی پلاستیک برای یک نقص خاص در بدنشان پرس و جو می کنند.

در تشخیص اختلال بدشکلی بدن، پزشک ارزیابی خود را با بررسی کامل تاریخچه و سابقه فرد و معاینات پزشکی شروع می کند. اگر به اختلال بدشکلی بدن مظنون شود، ممکن است فرد را به یک روانشناس یا متخصصی که به طور خاص برای تشخیص و درمان بیماری های ذهنی و روانی آموزش دیده اند معرفی می کند. مشاور روانشناس بر اساس ارزیابی های خود از رفتار، گرایشات و علائم فرد، مشکل را تشخیص می دهد.

درمان اختلال بدشکلی بدن
برای درمان اختلال بدشکلی بدن ترکیبی از روش های درمانی زیر مورد استفاده قرار می گیرد:
روان درمانی: این روش شامل مشاوره انفرادی بیمار می شود که بر تغییر طرز فکر (شناخت درمانی) و رفتار (رفتاردرمانی) فرد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن متمرکز است. هدف اصلاح اعتقادات نادرست فرد در رابطه با نقص ظاهری خود و کاهش رفتارهای وسواسی اوست.

دارو: برخی داروهای ضدافسردگی خاص مثل داروهای بازدارنده بازجذب سروتونین (SSRI ها) همچنین داروهای ضدافسردگی مثل اولانزاپین، آریپی پیرازول یا پیموزید (یا به تنهایی و یا در ترکیب با SSRI) در درمان اختلال بدشکلی بدن موثر نشان داده اند. البته FDA هیچ داروی مشخصی را برای درمان اختلال بدشکلی بدن تایید نکرده است.

گروه/خانواده درمانی: حمایت خانواده در موفقیت درمان این اختلال اهمیت بسیار زیادی دارد. خیلی مهم است که اعضای خانواده فرد اختلال بدشکلی بدن را درک کرده و بتوانند علایم و نشانه های آن را تشخیص دهند.

مشکلات همراه با اختلال بدشکلی بدن
اگر اختلال در فرد شدیداً پیشرفت کند، ممکن است او را به فردی منزوی از جامعه تبدیل کند. این می تواند بر زندگی کاری و تحصیلی او نیز تاثیر منفی داشته باشد. افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن در معرض شدید ابتلا به افسردگی های حاد بوده و استرس و ناراحتی ناشی از این اختلال بسیاری از آنها را به سمت خودکشی سوق می دهد. علاوه بر این، افراد مبتلا به این اختلال متحمل عمل های جراحی بسیاری در تلاش برای اصلاح نقص خود و بهبود ظاهرشان می شوند.

آینده مبتلایان اختلال بدشکلی بدن
آینده برای مبتلایان به اختلال بدشکلی بدن که درمان را شروع کرده اند، روشن است. علاوه بر این، کسانیکه تیم حمایتی قوی دارند، در طولانی مدت بسیار موفق تر عمل می کنند.

پیشگیری از اختلال بدشکلی بدن
هیچ راه مشخص و شناخته شده ای برای پیشگیری از بروز اختلال بدشکلی بدن نیست. اما خیلی خوب است که افراد به محض مشاهده علائم درمان خود را شروع کنند. آموزش و تشویق رفتارها و نگرش واقع بینانه و سالم درمورد تصویر بدن هم می تواند در جلوگیری از بروز یا پیشرفت اختلال بدشکلی بدن موثر باشد. در آخر، فراهم آوردن درک و حمایت لازم برای فرد به کاهش شدت علائم فرد کمک کرده و باعث می شود فرد بهتر با مشکل خود کنار بیاید.

اختلال شخصیت خود شیفته

نگاه اجمالی

بیماران خود شیفته با احساس عمیق«اهمیت خود ، خود بزرگ بینی و نوعی بی‌نظیر بودن» مشخص می‌شوند. این افراد خود را آدمهای خاصی می‌پندارند و انتظار دارند بطور خاصی نیز با آنها رفتارشود. تحمل انتقاد بر ایشان سخت است و در مقابل آن خشمگین شده ، فرد مورد نظر را به «نادانی ، حماقت و عدم درک واقعیت» متهم می‌کنند. خود را قوی ، مشهور ، داناترین و ... قلمداد کرده ، انتظار اطاعت و پیروی دیگران را دارند. چون دیگران نمی‌توانند خواسته‌های آنها را برآورده سازند. چون بزرگ بینی او در تضاد با واقعیت است، روابط اجتماعی شان شکننده بوده و مسائل بین فردی ، شغلی و فقدانهای زیادی دارند که با رفتارخود آنها را بوجود می‌آورند، در حالی که هیچ بینش و آگاهی نسبت به آنها ندارند.

ملاکهای تشخیص اختلال خود شیفته

الگوی مستمرخود بزرگ بینی (در خیال یا رفتار) نیاز به تمجید و فقدان هم حسّی که در اوایل بزرگسالی شروع می‌شود و در زمینه‌های گوناگون وجود دارد و وجود پنج علامت از علائم زیر برای تشخیص ضروری است:

• احساس خود بزرگ بینی مبنی بر مهم بودن خود دارد (مثلا در دستاوردها و استعدادهای خود مبالغه می‌کند و انتظار دارد بدون موفقیت‌های مناسب فرد برتر شناخته شود).

  
  

• اشتغال ذهنی با تخیلات : موفقیت ، قدرت ، استعداد ، درخشندگی ، زیبایی و عشق ایده‌ال.

  
  

• معتقد است فردی استثنائی و خاص است و فقط افراد (یا نهادهای) استثنائی و خاص می‌توانند او را بفهمند و یا با او «نشست و برخاست» داشته باشند.

  
  

• احساس صاحب استحاق بودن یا شایستگی دارد. یعنی انتظارات غیرمنطقی برای مدارای خاص و مطلوب یا موافقت حتمی با توقعات خود را دارد.

  
  

• در روابط بین فردی استثمارگر است. یعنی برای رسیدن به اهداف خود از دیگران بهره‌کشی می‌کند.

  
  

• فاقد هم حسّی است: نسبت به شناخت و همانند سازی با احساسات دیگران تمایلی ندارد.

  
  

• غالبا به دیگران حسادت می‌ورزد یا معتقد است دیگران حسودی او را می‌کنند.

  
  

• نگرش یا رفتارهای خود خواهانه و پرنخوت نشان می‌دهد.

تشخیص افتراقی اختلال خود شیفته

• اختلال شخصیت مرزی : مرزی‌ها اضطراب بیشتری نسبت به خود شیفته‌ها دارند و زندگی آنها آشفته‌تر از «خود شیفته‌ها» است.

  
  

• اختلال شخصیت ضد اجتماعی : شخصیتهای ضد اجتماعی رفتارشان تکانشی (لحظه‌ای) است و غالبا در زندگیشان سابقه سوء مصرف الکل و مواد و درگیری با قانون دارند و بنابراین از شخصت «خود شیفته» قابل تفکیک است.

  
  

• اختلال نمایشی : چون «شخصیت خود شیفته» توجهش فقط به خودش است، بنابراین ظرفیت صمیمیت و هم حسّی‌شان پایینتر از «شخصیت نمایشی» است.

علت شناسی اختلال خود شیفته

بیشترین توجه در مورد خود شیفتگی بیمارگونه بعضی افراد در نظریه روانکاوی صورت گرفته است. از نظر فروید «خود شیفتگی» مرحله‌ای از رشد طبیعی است که بعدا در مراحل رشد یافته تر به «عشق خارجی (دیگری)» متحول می‌شود و کودک قادر می‌شود به دیگران عشق بورزد. خود شیفتگی بیمار گونه زمانی ظاهر می‌شود (به عشق خارجی متحول نمی‌شود) که کودک اغلب بوسیله کسانی مراقبت شوند که بطور اطمینان بخشی او را دوست نداشته باشند. فروید اعتقاد داشت که اکثر افراد خود شیفته والدینی «سرد ، بی‌تفاوت» و در عین حال نسبت به کودک خود «پرخاشگری و کینه توزی» داشته‌اند. در این وضعیت کودک برای بدست آوردن «محبت و عشق مطمئن» به درون برمی‌گردد تا براحساس شکننده طرد شدن (دوست نداشته شدن) غلبه کند.

درمان اختلال خود شیفته

روان درمانی

روان درمانی اختلال شخصیت خود شیفته بی نهایت مشکل است. چون برای پیشرفت درمان این افراد باید دست از تمایلات خود شیفتگی بردارند تا بتوانند با درمانگر رابطه برقرار نمایند. و این مستلزم بینش و آگاهی بیمار نسبت به رفتار وتفکر خود است. این بینش در اصل وجود ندارد و اگر هم به مشکل خود بینش پیدا کنند به دنبال آن تصویر متلاشی شده خود باعث می‌شود که دوباره رفتار و تفکر خود بزرگ بینی را در پیش بگیرند.

دارو درمانی

همراه با روان درمانی استفاده از ضد افسردگی‌ها و کربنات لیتیوم برای تحمل بهتر احساس طرد شدن و نوسانات خلقی مفید است.

توهمات هیپنوگوجیک و هیپنوپامپیک چیست؟

آیا تا به حال برای شما این اتفاق پیش آمده که زمانی که تازه به خواب رفته اید یا قبل از بیداری از خواب چیزهای عجیب و غریبی ببینید یا صداهایی را بشنوید که در واقعیت وجود ندارند؟ یا اینکه احساس کنید کسی یا موجود دیگری در اتاق است؟ یا حتی احساس های عجیبی مانند بی وزنی یا جدایی از جسم فیزیکی را تجربه کنید؟

این احساس ها که معمولاً بسیار واقعی و واضح بوده و تشخیص اینکه آیا توهم هستند یا واقعیت بسیار سخت است، در اصل توهماتی هستند که در خواب برای فرد ایجاد می شوند. توهمات در طول خواب یکی از پدیده های شایعی هستند که می توانند در بخش های مختلف حواس و ادراک ما اتفاق بیفتند؛ از جمله ادارک دیداری، شنیداری، لامسه و بویایی. این توهمات معمولاً با خواب و رویا اشتباه گرفته می شوند و ممکن است فرد پدیده ای بین تخیل و رویا را تجربه کند. توهمات خواب معمولاً در مقطعی بین بیداری و خواب اتفاق می افتند یعنی زمانی که فرد نه کاملاً خوابیده و نه بیدار و هشیار است (اگر چه از لحاظ بیولوژیک فرد خوابیده در نظر گرفته می شود). در حالی که رویاها تنها زمانی که فرد کاملاً خوابیده، اتفاق می افتند.

تخیلات در بیداری برای فرد اتفاق می افتند و به عنوان تحلیل نادرست از محرک های بیرونی در مغز شناخته می شوند. در حالی که توهم ها در حالی در مغز تجربه می شوند که محرک بیرونی وجود ندارد. توهم های خواب معمولاً در حالت قبل از به خواب رفتن یا پیش از اینکه فرد بیدار شود، اتفاق می افتند و به همین دلیل به عنوان پدیده ای مربوط به خواب توصیف می شوند. این توهم ها در هر زمانی ممکن است اتفاق بیفتند.

دو نوع توهم شایع که مربوط به خواب هستند عبارتند از توهم هیپنوگوجیک (hypnogogic) و توهم هیپنوپامپیک(hypnopompic). توهم هیپنوگوجیک قبل از به خواب رفتن اتفاق می افتد و ممکن است با فلج خواب همراه باشد یا بدون ابتلا به حملۀ خواب اتفاق بیفتد. توهم هیپنوگوجیک و فلج خواب معمولاً باعث ایجاد ترس در افراد می شود. توهم هیپنوپامپیک در زمان بیدارشدن از خواب تجربه می شود و معمولاً فرد آن را بخشی از رویای خود تلقی می کند. این توهم ممکن است با احساس هایی مانند مشکل در تنفس و سفتی عضلات بدن همراه شود. البته ممکن است توهم هیپنوپامپیک نیز همراه با فلج خواب اتفاق بیفتد. لازم به ذکر است که فلج خواب بسیار شایع تر از توهم های هیپنوگوجیک و هیپنوپامپیک است. فلج خواب معمولاً یک حالت بی حسی عضلانی است که در زمان بین خواب و بیداری اتفاق می افتد و معمولاً برای فرد به عنوان یک بخشی از خواب یا رویای واقعی تلقی می شود که فرد در آن حس می کند یخ زده و یا در محلی قرار گرفته که قادر به حرکت نیست. (برای آگاهی بیشتر در مورد فلج خواب می توانید به این لینک مراجعه کنید:  http://abresalamat.ir/posts/view/1176 )

توهم هیپنوگوجیک می تواند در شروع خواب، طی روز یا شب اتفاق بیفتد. توهمات هیپنوگوجیک یا هیپنوپامپیک تجربۀ حس های دیداری، شنیداری، لامسه یا حس های دیگری هستند که معمولاً کوتاه هستند اما ممکن است طولانی هم بشوند.

تجریبات توهم در خواب معمولاً شامل احساس سقوط یا افتادن از جایی یا احساس وجود شخصی دیگر در اتاق می شود. این توهمات شبیه تصاویر واضح و پیچیده ای هستند که ممکن است تغییر شکل یافته باشند.

در این شرایط فرد ممکن است در حالتی از خواب و بیداری، صداهایی بشنود که در محیط وجود ندارند یا چیزهایی ببیند که در اصل وجود خارجی ندارند و توهم های دیداری محسوب می شوند. این صداها و تصاویر برای فرد بسیار واضح و واقعی هستند و ممکن است عجیب و غریب و نگران کننده به نظر برسند.

توهمات دیداری می تواند شامل تصاویر مختلفی باشد از جمله؛ شکل های ساده ای همچون دایره های رنگی یا بخشی از اشیاء که ممکن است ثابت یا در حال تغییر باشند یا یک شکلی از حیوانات یا یک شخص که ممکن است به صورت رنگی دیده شود.

توهمات شنیداری هم شایع هستند و می توانند شامل طیفی از یک صدای ساده تا یک ملودی پیچیده و حرفه ای باشند. صداهای تهدیدآمیز و ترسناک هم در تحقیقات گزارش شده است؛ مثلاً فرد ممکن است بشنود که کسی او را صدا می زند یا فردی در اتاق در حال زمزمه است. حواس دیگر مانند حس بویایی یا چشایی و... به ندرت در توهمات خواب گزارش شده اند.

انواع دیگری از این توهمات که در شروع خواب گزارش شده عبارتند از: حس های جزیی مانند لمس چیزی یا احساس تماس چیزی با بدن یا تماس نور با پوست یا حس تغییر جایگاه عضوی از بدن مانند تغییر وضعیت یک بازو یا یک پا یا حس شناور بودن یا خارج شدن از جسم و بدن مثل اینکه فرد احساس کند بدنش در هوا شناور است یا احساس کند از بالا بدن و جسمش را می بیند که این توهمات برای فرد بسیار پیچیده ولی در عین حال واضح هستند.

توهمات خواب ممکن است باعث ایجاد آشفتگی در فرد شود، زیرا اغلب در مغز نمی توان آنها را از واقعیت تشخیص داد. زمانی که فرد در خواب رویا ببیند، به فاصلۀ کوتاهی بعد از بیدار شدن می تواند درک کند که درحال خواب دیدن بوده است یا حتی به زودی تمام موضوع خواب را فراموش کند در حالی که تشخیص توهم یا واقعی بودن توهمات خواب برای افراد سخت است. مردم ممکن است تمایلی به صحبت در مورد این موضوع نداشته باشند زیرا تجربۀ این توهمات به صورتی است که فرد احساس می کند به اختلال روانی حادی مبتلا شده است. با این حال اکثر افراد حداقل یک بار در زندگی شان این توهمات را تجربه کرده اند.

توهمات مرتبط با خواب در بیش از 25درصد افراد اتفاق می افتد (حدود 6-13درصد از افراد توهمات هیپنوپامپیک و حدود 25 الی 38 درصد از افراد توهمات هیپنوگوجیک را تجربه کرده اند). این توهمات در نوجوانان و جوانان شایع تر است و به نظر می رسد تکرار آن با افزایش سن کاهش می یابد. بعضی تحقیقات حاکی از این است که زنان بیش از مردان توهمات خواب را تجربه می کنند در حالی که در برخی پژوهش ها تجربۀ این توهمات در زنان و مردان یکسان گزارش شده است.

در یک تحقیق که روی14000 فرد با اختلال های اضطراب، افسردگی یا دو قطبیِ فعال انجام شد، نتایج نشان داد که این افراد با رشد دو برابری نسبت به دیگران، حداقل یک بار در هفته تجربیات توهم هیپنوگوجیک و هیپنوپامپیک دارند.

در یک پژوهش مشابه که بر روی افرادی با اختلال های سازگاری انجام شد، نتایج نشان داد که این افراد نیز با رشد یک و نیم برابری، حداقل یکبار در هفته تجربۀ این توهمات را دارند.

همچنین این تحقیقات گزارش دادند که بیش از نیمی از افرادی که تجربۀ توهمات هیپنوگوجیک و هیپنوپامپیک را دارند، دچار اختلالات جسمی، اختلال خواب، سوءمصرف مواد یا سایر اختلالات روانی نیستند.

این توهمات ممکن است تحت تاثیر مصرف الکل یا مصرف دارو و مواد مخدر اتفاق بیفتد. حتی مواردی همچون بی خوابی زیاد، اضطراب، استرس یا فاکتورهای دیگر نیز در ایجاد آنها موثر است. همچنین افراد مبتلا به حملۀ خواب نیز توهمات خواب را به مقدار زیاد تجربه می کنند.

توهمات خواب شاید نیاز به درمان خاصی نداشته باشند زیرا آنها به ندرت اتفاق می افتند و معمولاً روی کیفیت خواب تاثیر زیادی نمی گذارند. حتی اگر توهمات خواب با بی خوابی روزانه یا حملۀ خواب همراه شوند ممکن است فقط نشانه هایی از استرس روانی باشند و از بیماری و مشکل جدی ناشی نشده باشند. اگر توهمات خواب باعث ایجاد ترس یا اضطراب در شما شوند یا اگر بخواهید علل آنها را شناسایی و بررسی کنید باید با پزشک تان مشورت کنید.

زمانی که فکر می کنید توهمات به دلیل استرس های ذهنی شماست، شاید بهتر باشد با یک روانشناس مشورت کنید یا تمرین های تن آرامی (ریلکسیشن) را قبل از خوابیدن انجام دهید تا ذهنتان آرامش یابد. حتی ممکن است به شما توصیه شود قبل از احساس خستگی، به رختخواب نروید، زیرا این به شما کمک می کند از دراز کشیدن در تخت خواب و فکر کردن به موضوعات استرس زا دوری کنید. تحقیقات نشان داده که هرچقدر ذهن یک فرد آرام باشد، توهمات خواب و حتی رویاهای او کمتر می شوند.

اگر توهمات خواب به دلیل مصرف دارو، مواد مخدر یا الکل باشند، احتمالاً باید مصرف این مواد را قطع کنید و اگر به دلیل مصرف دارویی خاص دچار توهمات خواب شده باشید شاید نیاز باشد که با مشورت پزشک داروی تان را تغییر دهید.

هر مورد مشکوکی که به حملۀ خواب مرتبط باشد باید توسط متخصص اختلالات خواب بررسی شود. حملۀ خواب شما ممکن است یک اختلال ناتوان کنندۀ قابل درمان باشد.